Παπαδούλης Δημήτρης

Χαράματα της μέρας εκείνης αξημέρωτα, συναχτήκαμε κάμποσοι. Όχι πολλοί, όσοι είχαμε μείνει στα πόδια μας. Νύχτα κατάμαυρη. Παντού σκοτάδια, κόλαση˙ δεν ξεχωρίζαμε την μύτη μας, την ανάσα, τον διπλανό μας. Ούτε που μετρηθήκαμε, να δούμε πόσοι είχαμε απομείνει. Ζημιάρα τέτοια περιέργεια, γρουσούζα, αχρείαστη. Στυλώσαμε τα πόδια, κάναμε καρδιά, γαϊδούρια πεισματάρικα, να βαδίσουμε στον εχθρό, να μετρήσουμε τα κουράγια μας.
Δεν ήμασταν πολλοί . Εφτά φορές μας ξόδεψαν, όγδοη τώρα.
«Πάντα λειψός ο αριθμός μας», εξηγούσε ο οδηγητής μαθημένος, «καλύτερα έτσι», συνέχιζε, «όλη η δόξα, μόνο δική μας˙ στρογγυλή, λαχταριστή».

- Άνοιγμα του κειμένου σε μοργή .pdf 62.37 Kb

Γιατί στο διάολο γράφουμε κάθε βδομάδα; Η, έστω, κάθε δεκαπέντε, αφού βδομάδα παρά βδομάδα η Σφήνα μας ζαλίζει τον έρωτα με το διάβασμα των καλύτερων κειμένων. Φυσικά, εκείνων που εννοεί αυτή καλύτερα. Και η απορία μου παραμένει ίδια. Γιατί να χρειάζεται να γράφουμε, από τη στιγμή που όλα αυτά που μας ζητάει έχουν ήδη γραφτεί. Με πολύ καλύτερο τρόπο μάλιστα. Γιά να μπορέσουμε, λέει, να αντιμετωπίσουμε αύριο μεθαύριο τις εξετάσεις γιά τα κωλο-ανώτατα εκπαιδευτικά. Για να μη χρειάζεται, λέει, να ξοδεύει ο στρουμπουλός μπαμπάκας τα λεφτά του στα φροντιστήρια. Σιγά τον πολυέλαιο! Λες κι αυτή θα μας μάθει τα κόλπα και τις μαγκιές γιά να πείσουμε τους όμοιούς της ότι αξίζουμε επιβράβευση και υψηλή βαθμολογία.

- Άνοιγμα όλου του κειμένου σε μορφή .pdf 63.95 Kb

Η κοριτσίστικη φωνή ακούγεται λαγαρή, μελωδική στο καλοκαιρινό σούρουπο: «Πάνω στο κάστρο το ψηλό, μια ανεμώνη…». Ζωγραφίζει τις σκιές, δίνει χειροπιαστό κάλλος στα ασήμαντα, καθώς ζαρώνουν έτοιμα να κρυφτούν στο σκοτάδι. «…στολίζει με τα άνθη της παλιό κανόνι».Τα παιδιά κρέμονται από τα χείλη της γοητευμένα, καθώς συνεχίζει: «…κι ένα ζευγάρι ταιριαστό, δυό περιστέρια φωλιά έχουν κάνει στη μαύρη κάννη» . Το ακροατήριο συνεπαρμένο ακούει βουβό, χωρίς να τολμάει να κάνει την παραμικρή κίνηση. Φοβάται μήπως διακόψει την μαγεία. Μέχρι που κάποιος επιχειρεί να εκφράσει το σύνολο...

Το ξέρω το βλέπω στα μάτια σας, σίγουρα παραξενεύεστε. Δεν μπορείτε να εξηγήσετε ποιος ο λόγος που σας θυμήθηκα και ξαναζήτησα να μαζευτούμε. Δεν ξέρω αν θυμάστε κιόλας, αυτά που ζήσαμε μαζί. Πέρασα τόσος καιρός από τότε... Μα για μένα είναι όλα τους σημαντικά. Βάζω στοίχημα ότι, απορροφημένοι στις καθημερινές σκοτούρες σας, έχετε ξεχάσει τα περισσότερα.