Μια γυναίκα ζει (ή και: επιβιώνει) κολλώντας το αφτί της στους κορμούς των δέντρων, προκειμένου να ακούσει το χυμό της ζωής. Γύρω της ένα σμάρι ανθρώπων παλεύουν, μάταια, να εναρμονιστούν με το ακατανόητο πεπρωμένο τους. Η αγγελοκρουσμένη Ειρήνη πλανιέται σε έναν κόσμο δίχως Θεό, σαν τους αγγελιοφόρους του Κάφκα: ο έρωτας, η τρέλα, η ηδονή, η προδοσία είναι μονάχα σήματα της διαδρομής της, σ’ ένα μεταίχμιο ανάμεσα στην ύπαρξη και το χαμό. Η Ιστορία εισβάλλει σαν στοχαστικό φάντασμα, το παρελθόν ορίζει μυστικά το παρόν, το μέλλον οικονομείται μονάχα συντελεσμένα αγγίγματα, σμιξίματα, συναντήσεις, βαθιά βλέμματα που λογχίζουν το μεγάλο τέλος.
Μια κυκλική ιστορία προδιαγεγραμμένου χαμού, όπου μια αγγελοκρουσμένη δίνεται στην αγάπη. Και μια αφήγηση αρθρωμένη, για ακόμη μία φορά, πάνω στο μόνιμο θέμα της πεζογραφίας του Παπαδούλη: την διάπυρη ώρα όπου ο άλλος γίνεται ο μόνος σκοπός — την ώρα που οι μάταιοι άνθρωποι εκπληρώνονται με ανθρώπους.ΘΑΝΆΣΗΣ ΤΡΙΑΡΊΔΗΣ