Παπαδούλης Δημήτρης

Αγαπητοί φίλοι, γεια σας.
 
          Σας ενημερώνω για την ολοκλήρωση και την πρώτη δημόσια προβολή του μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ της Στέλας Αλισάνογλου με τίτλο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΥΛΗΣ – ΤΟ ΠΟΛΛΑΠΛΟ ΔΩΡΟ, το βράδυ της Καθαρής Δευτέρας 18 Μαρτίου 2013, στις 8.30 μμ, στην αίθουσα Τώνια Μαρκετάκη του Λιμανιού της Θεσσαλονίκης .
 

Είναι αλήθεια πέρα για πέρα. Όπως σε κάθε επαρχιακή πόλη, υπάρχουν θρύλοι που μοιάζουν παραμύθια, μα είναι αληθινοί, έτσι και στην Λάρισα. Ο γέρος υπήρξε. Μπορεί να υπάρχει ακόμη δηλαδή, ποιος είδε ποτέ του ζωντανό θρύλο, ποιος το παραδέχτηκε και δεν τον πήραν με τις ντομάτες; Μόνο που δεν μπορούν να υπολογίσουν την ηλικία του. Mπερδεύονται.  Υπολογίζουν ότι πρέπει να φτάνει τα τετρακόσια, χωρίς να λείπουν τέρμινα,   μα ποιος να το παραδεχτεί; Όλοι μάλιστα συμφωνούν στην τρίχα που φυτρώνει μέσα από το δεξί του ρουθούνι, κατάμαυρη, γυαλιστερή και σκληρή. Η τρίχα ήταν ο εφιάλτης των μπαρμπέρηδων. Δεν βρέθηκε ξυράφι αρκετά κοφτερό να την ξουρίσει, για να φανερωθούν τα πλαδαρά μάγουλα του γέρου.

Άνοιγμα του κειμένου σε μοργή .pdf 352.49 Kb

Τον έλεγαν Λευτέρη Ζαντέ. Κανείς δεν του έδινε σημασία στο χωριό του. Τον είχαν πάρει είδηση από νωρίς, βεβαίωναν οι κουτσομπόληδες. Θα βρεις άφθονους τέτοιους στα ξεχασμένα χωριά της Ελληνικής περιφέρειας. Γεμίζουν τις άδειες ώρες του χειμώνα με την πολυλογία και λόγια όπως μόνο εγώ τον πήρα είδηση, α τον κατάλαβα νωρίς τι νόμιζες, μπαμ έκανε η ιστορία του, γιατί θα βρεις ταχα κι άλλον παλαβό σαν και δαυτον να είναι όλη μέρα αραχτός στο πεζούλι της αυλής με το βλέμμα στο φύλλωμα της μουριάς –α, αγάπη μεγάλη είχε με το δέντρο τούτο- λίγοι καταλάβαιναν γιατί, είχε μια μάνα που σαν λύκαινα σωστή τον πρόσεχε και έδειχνε τα δόντια της όποιον τολμούσε να τον πειράξει, αυτά όταν μεγάλωσε και τον είχαν πάρει όλοι μυρωδιά, δεν τα είχε τετρακόσια. Του λείπουν βίδες, έλεγαν κουνώντας το κεφάλι. Χρησιμοποιούσαν ύφος επτά καρδινάλιων, αυτοί τον πήραν νωρίς είδηση, κρίμα το παιδί, προσέθεταν κανείς δεν πρέπει να έχει τέτοια τύχη, αλίμονο…..

Το όνομα φέρνει στον νου καταστάσεις παραμυθένιες. Το τσιχλόδεντρο! Όπως για παράδειγμα, υπήρχαν μια φορά κι έναν καιρό, παλάτια με τοίχους από σοκολάτα κι άλλα ζαχαρωτά, βάτραχοι που μιλούσαν μ’ ανθρώπινη λαλιά, ή άλλοι, που περίμεναν ένα φιλί από μια βασιλοπούλα για να μεταμορφωθούν σε ανθρώπους, ή κάπως έτσι. Στη σημερινή εποχή ένα τσιχλόδεντρο ισοδυναμεί με κάτι τόσο εξωπραγματικό, όπως ποντίκια που κάνουν skate – board στο ολυμπιακό στάδιο ή κατσαρίδες- hacker με laptop ανά χείρας. Παρ’ όλα αυτά το τσιχλόδεντρο υπάρχει. Μένει ξεχασμένο σε μια γωνία της πλατείας, της πόλης του, χωρίς η παρουσία του να ενοχλεί τους περαστικούς. Κανείς δεν το προσέχει πια. Είναι άξιο απορίας...

- Άνοιγμα του κειμένου σε μοργή .pdf - 96.91 Kb